Allereerst dient het werkingsprincipe van een elektrochemische gassensor aan de hand van het schema in afbeelding 2 te worden uitgelegd. Het te meten gas, bijvoorbeeld koolstofmonoxide (CO), moet een diffusiebarrière (een capillair of een membraan) en bij sommige sensortypes een chemisch filter passeren en komt dan bij de zogenaamde werk-elektrode. Deze ‘drijft’ in een elektrolyt, d.w.z. in een waterige, zuur of alkalisch werkende oplossing. Het gasmolecuul veroorzaakt bij de werk-elektrode een chemische reactie, er worden ionen gevormd, bijvoorbeeld protonen (H+), die naar de tegenelektrode gaan, waar ze reageren met zuurstof, die in het elektrolyt in opgeloste vorm aanwezig is. Daarbij ontstaat tevens een elektrische stroom die wordt afgevoerd naar een uitwendige stroomkring en die als maat voor de voorhanden gasconcentratie dient. De derde elektrode (referentie-elektrode) dient ter stabilisatie van het sensorsignaal.

Om ervoor te zorgen dat deze chemische reacties bij de elektroden kunnen plaatsvinden, moeten deze een edelmetaal (bijv. platina) als katalysator bevatten. De keuze aan geschikte katalysatormaterialen voor elektroden is beperkt en de betreffende materialen vertonen hun katalytische werking bij verschillende gassen. Door verschillende katalysatoren te mengen kan de selectiviteit voor een specifiek gas worden verhoogd. Toch is het onvermijdelijk dat elektrochemische gassensoren kruisgevoeligheden vertonen. Een platina-elektrode kent bijvoorbeeld een hoge katalytische activiteit en zal in een met waterig, verdund zwavelzuur gevulde gassensor voor CO ook de kruisgassen NO, NO₂, SO₂ en H₂ omzetten.

Hoe kunnen deze ongewenste kruisgevoeligheden nu in gassensoren resp. in gasmeetinstrumenten geminimaliseerd worden, om ook in onbekende en complexe gasmengsels een betrouwbare en nauwkeurige indicatie van de concentratie te verkrijgen? Hierbij komen verschillende strategieën om de hoek kijken: